One year ago

Vandaag precies een jaar geleden vertrokken we met (bijna:-) al onze rugzakken op weg naar 7 maanden geen dagelijkse beslommeringen, naar avontuur. Heel spannend…. hoe zal het zijn om 24/7 op elkaars lip te zitten? Hoe is het om zo lang van huis te zijn? Wat gaat dit avontuur ons brengen? Ik zal het moment van vertrek nooit vergeten. Maar de reis die we hebben gemaakt ook niet. Het is nog steeds gesprek van de dag, met de kinderen, elkaar en met anderen. We zijn nog steeds aan het herbeleven, steeds weer een ander aspect van de reis. Leuk om te horen van de juffen en meester dat Sil en Jip lessen aanvullen met wat zij zelf hebben beleeft. Bijvoorbeeld laatst over aardbevingen; Sil heeft kunnen vertellen hoe raar het is om door steden heen te lopen die (deels) verwoest zijn… om over scheuren in het wegdek te springen en een klein stukje in de aarde te kunnen kijken. Om over half ingestorte bruggen te lopen, om zelf bijna een dak op je hoofd te krijgen omdat onzichtbare gebreken ineens zichtbaar worden. Dat Jip vertelt over de giftige schorpioen die we zagen en de croissant die zomaar langs de weg liep (Fazant :-)
Ontroerend was het het om de laatste dag voor de kerstvakantie een fijne kerst te kunnen wensen aan de klassen via skype vanuit Nieuw Zeeland; wij bij een zonsondergang, zij om 9 uur net in de klas.

Hoogtepunten van de reis waren voor ons allen verschillend, gezamenlijk hadden we de Phillipijnen, Hongkong en Indonesië. Voor mij heeft het Tibetaanse gedeelte van China een onuitwisbare indruk op me gemaakt.De sfeer, de cultuur en de natuur… prachtig!

En dan ben je weer terug. De eerste maanden was het alsof ik in een film zat die "mijn eigen leven" heette. Ik voelde me een toeschouwer en maakte dat leven me stukje bij beetje weer eigen.
Wat is Nederland toch een goed land om in te leven, omdat je het voor een groot deel toch in kan vullen zoals je dat zelf wil. Maar wat heb ik een moeite gekregen met de hectiek, het plannen… wat een gedoe zeg…. En al die spullen die we hebben, lachwekkend gewoon. En er gaan momenteel meer spullen uit huis dan dat er inkomen, dat vind ik een positieve verandering.
Ondanks het jachtige bestaan waar ik zeker weer onderdeel van ben, ben ik gelukkig nog steeds in staat om de agenda zo leeg mogelijk te houden, het leven wat meer te laten komen zoals het komt.Te durven zeggen dat ik moe ben en dus niet op die verjaardag kom. En dat die borrel samen er echt wel van komt…maar liever niet gepland. En dat dat niet ligt aan dat ik iemand niet leuk vindt, maar dat ik gewoon van te voren niet weet of ik daar op dat moment zin in heb.

Ik kijk met heimwee terug. Wat was het fantastisch om dit te doen.
Zo, nu weer aan het werk….. :-)