China

Vanuit Hongkong met de metro naar Shenzhen, de grensplaats van China. Zonder accommodatie, zonder plan. Best spannend.
In Shenzhen door de douane, metro gepakt naar het vliegveld en gekeken wat er was aan goedkope vluchten (klinkt nu makkelijker dan hte daadwerkelijk ging). Binnen twee uur zaten we in het vliegtuig naar Chengdu, in Tibetaans Sichuan, helemaal richting westgrens dus en stad van de Panda’s.
Verder is Chengdu zo’n typisch Chinese grote stad, niks aan, te groot, te lelijk en veel te veel verkeer. Wel in een super hostel gezeten.
In China reizen, zeker als je wat buiten de gebaande paden gaat is knap lastig. Niemand spreekt Engels, namen van steden.... werkelijk alles is in het Chinees. Dat maakt je afhankelijk van de enige persoon die je ontmoet die wel Engels spreekt en met wie je de reis een beetje kan plannen. Die voor je opbelt om bus, trein of hostel reserveert. En dan maar hopen dat alles goed gaat.
Dat voelt toch heel anders dan dat je op iedere moment als iets niet lukt over kan stappen op plan B. Over het algemeen kwam dit neer op hulp van een hostel, de eigenaren zijn daar vaak ervaren reizigers en zij zijn dan ook host en reisbureau tegelijkertijd. Let wel; in de sjiekere hotels geen hulp en geen Engels sprekend personeel, travelservice in iedere stad idem dito.
De panda’s waren enorm leuk, heel aandoenlijk. De dag daarna vertrokken we naar Rilong, een heftige maar prachtige rit slingerend door de bergen. Steeds hoger en hoger, over een besneeuwde pas van 5250 m hoog. Doordat we in een halve dag zo in hoogte stegen - kon je op wachten- hoogteziek. Hartkloppingen, hoofdpijn, misselijk, niet kunnen slapen.... we hebben een extra dag in moeten lassen om te acclimatiseren. De kinderen hadden er minder last van dan wij, gelukkig. Dick had het heel zwaar, met heftige hoofdpijn.
Rilong (3200 m) is al helemaal Tibetaans. Toevallig in contact gekomen met TangW... Een Chinees die daar een hele gave kroeg (annex guesthouse en yogaruimte) heeft. Hij heeft ons wegwijs gemaakt en ons meegesleept naar het plaatselijke restaurantje (een helverlichte keuken waar je met je jas aan moest eten, zooo koud ‘s avonds).
Toen we ons de volgende dag wat beter voelden hebben we op halve kracht 2 prachtige bergwandelingen gemaakt in de omgeving; Sigunian mountains.
2 dagen later naar Danba + Zonghi (2200 m), ook weer een prachtige busrit. En zoooo mooi daar. Wauw! Prachtige authentieke dorpjes, megabergen en valleitjes die net in bloei staan. En een overnachtingsplek in het dorpje Zonghi, misschien wel op de mooiste plek van deze reis. Toch morgen weer door naar de hoogvlaktes van Tagong (3800 m) . Te nieuwsgierig naar de rest van dit mooie stuk van China.

Tagong; fantastisch dorpje op de hoogvlaktes.. je waant je ineens in een western dorpje. Wat zijn de mensen anders; prachtig zijn ze; rauw, stoer, cowboyhoeden, grote riemen en oorringen; cowboys maar dan Aziatisch. Het dorp ziet er uit als een filmset van een western. Tibetaanse straathonden die een net aangereden varken opvreten aan de kant van de weg, Open riolen, gaten in de wegen. Koud, maar felle zon. We hebben alle kleren aan die we bij ons hebben, de sari doen dienst als sjaal.
In het geweldige guesthouse hebben we af en toe stroom, de kaarsjes staan hier aan. De houtkachels ook. Op de kamers geen verwarming maar dikke paardendekens en als er wel stroom is krijgen we hulp van een electrische deken. Geen stromend water. Maar wel weer heerlijk gegeten dankzij de eigenaresse die Amerikaans is. Yak-steak met gebakken aardappels en salade. Morgen naar Litang (het 1 na hoogste dorp van de wereld, 4200 m).

Naar Litang, 6 uur reizen, geen internet, geen geld meer in de pocket en geen werkende ATM:-( Maar wel een gave sfeer, weer dat stoere nomadenvolk, de Tibetanan. We dachten dat we in Birma een attractie waren, hier is dat nog erger. Met drommen staan ze voor het restaurantje waar we eten. We fotograferen elkaar.
We moesten de volgende dag al weg, vanwege het tekort aan geld. 15 uur gereisd, maar wat een prachtige tocht. Slingerend over gevaarlijke zandwegen langs duizelingwekkende ravijnen, daar een lekke band gehad, een chauffeur die de ene peuk na de andere opstak en na het verwisselen van de band zelfs bijna in slaap viel. En dat over passen van boven de 4000 m hoogte. Maar mooi, mooi!!!!!

Aangekomen in Shangri-La. We hebben de dag gebruikt om bij te komen van de zware reisdag en om geld te pinnen.

Volgende dag vanaf 9.30 met de auto naar de Tiger Leaping Gorge en Baihshuitai Terraces. Fantastische dag, fantastisch guesthouse; Sean’s Guesthouse. Prachtige wandelingen gemaakt (met klagende kinderen).
De hostels zijn in China geweldig, super goedkoop, mooi en wat een service.

Daarna gearriveerd in de oude stad Lijiang. Heerlijke sfeer, heel toeristisch maar ook weer heel erg leuk. Leuk om Chinesen de toerist uit te zien hangen, die gaan echt helemaal los, Karaoke, dans en cabaret... van de pret slaan ze met plastic flesjes op de tafel en ze schreeuwen het uit. Wat een belevenis. Na Lijang zijn we met de bus (weer ruim 8 uur) naar Lugu Hu Lake geweest. We hebben daar scooters gehuurd en zijn door kleine dorpjes gereden. De dorpjes, waar de Mosu people leven worden bestuurd door de vrouwen, de mannen hebben hier niet echt iets te vertellen.

Weer afdalen naar beneden, een paar dagen in Shaxi gezeten. Een klein dorpje tussen de rijstvelden tussen Dali en Lijiang in. Prachtig!

Vanaf dat moment reizen we om terug te komen naar Hongkong, met als enige tussenstop 3 nachten Guilin voor een bezoek aan de rijstvelden van Yangzhou en het beroemde karstgebergte. We hebben de nachttrein, nachtbus, een vlucht, minibussen, kortom van alles nodig gehad om de afstand te overbruggen. De nachttrein was geweldig, supergezellig met Chinese kitsch, gordijntjes, frutsels, plastic bosje bloemen op tafel. Chinees theetje erbij.

Het karstgebergte vonden we overweldigend mooi, de rijstvelden zijn veel kleiner dan we dachten en er moet toevallig net water in de terrassen staan om het fantastische mirror-effect te krijgen. Jammer genoeg stond het er niet in, maar het is een mooi gebied.

China; fascinerend, prachtige natuur (nog veel mooier en grootser dan in Nieuwzeeland), prachtige nog in tact zijnde oude cultuur. Superlieve behulpzame mensen. Bedankt voor alle hulp die we kregen, we hadden het hard nodig om wegwijs te worden in dit land.
Maar ook spuuglelijke megagrote smog-steden, uren rijden door een soort van post-apocalyptisch landschap van steden, industrie en smog op z’n aller-aller-ergst. Zwaar deprimerend!
Hygiene; wat had ik een moeite met dit cultuurverschil! Kijk niet raar op dat je zelfs in dure hotels eet van tafels waar al dagen niet is schoongemaakt en de etensresten van anderen onder je bord plakt. Waar de teennagels, etensresten, vergeten spullen en afval van de vorige gasten gewoon in je hotelkamer liggen. Waar je in de toiletten bij restaurants of op stations eerst over de drollen en stapels bebloede maandverbandjes heen moet stappen. In bussen slaapt onder ongewassen dekens. Echt waar, het spugen en rochelen op straat vond ik eigenlijk nog het minst erg.
Eten met de mond open, smakken, boeren, in het begin kreeg ik er de slappe lach van, maar als het dan nog erger dan erg wordt, bijvoorbeeld 4 mensen aan tafel die zo eten.... :-(
De koks die al peukrokend je eten klaar maken.
Het eten was sowieso moeilijk, vooral voor de kinderen. Menulijsten in het Chinees, soms geen idee wat we aten. Misschien maar goed ook :-))))
China, waar het normaal is dat je als je colaflesje leeg is, je het uit je raam gooit op straat.
Censuur; geen Facebook, een selectief werkend Google (in het Chinees), sommige mails die worden onderschept (denken we). Eigenlijk dit verslag niet goed durven te posten, omdat ik bang ben dat ze erachter komen dat ik kritiek op ze heb.

China; wat was ik vaak uit mijn comfortzone... maar dat wilde ik gek genoeg ook graag. In mijn hoofd ben ik nog lang niet klaar met dit land.